Comezamos
forte. Para alonxar medos, tres funcións no mesmo día. A nosa Dores quería que
venceramos os nosos medos nun día terrorífico, como é para algúns o samaín, a
noite dos mortos, a data perfecta para “dar vida” a dous relatos de medo de
Ánxel Fole.
Clase tras
clase de literatura, monería tras monería e riso tras riso, a biblioteca do
instituto converteuse para nós no escenario dun teatro: alí ao fondo, detrás
dunha estantería estaba o cemiterio e a súa porta era unha escaleira. Deixamos
voar a imaxinación: dun pao, unha escopeta; dun marco, un cadro e dunhas
magdalenas… un bo manxar no medio da representación.
Chegou o día
da función, que gran día: Dores recordaba sempre o mesmo, VOZ! –berraba dende detrás dunha
estantería. Quedoume claro que no teatro hai que falar despacio e con voz.
Entraron os rapaces para vernos e todo comezou.
Unhas máis
nerviosas, outras menos, todas disfrutamos, ata Laura que se negaba a falar máis
da conta, saíu moi contenta e con ganas de repetir. Das función temos algunhas
anécdotas das que o público non se dá conta ou non se quere dar: Estíbaliz co can polo chan, Dores facendo de
cabalo, tirando o café…
O abundante
público no Instituto e o familiar na libraría proporcionounos unha experiencia
que queda no recordo, e fotos da breve pero seguro que lonxeva historia deste
grupo de literatura.
Laura Calvo
O 30 de outubro, un día antes do samaín, representamos relatos de A. Fole, primeiro para alumnado de 1º da ESO e logo para o de 2º. Todas estabamos nerviosas, aínda que ao fin pasámolo moi ben e disfrutamos moito do momento. Á tardiña repetimos en Biblos, unha librería de Betanzos onde estabamos algo máis nerviosas que pola mañá. O público riu moito e parecía que o estaban a pasar tan ben coma nós. Ao finalizar fomos tomar algo xuntas ao Lanzós e comentamos o día, vimos fotos e rimos… Unha boa experiencia que merece a pena repetir.
Antía Paz
Erguinme como outro
mércores, aínda que este ía ser diferente porque me esperaba unha
longa ponte ao acabar o día, tamén porque tiña tres actuacións ou
porque acababa o curso de encadernación.
Ao chegar ao instituto
todas estábamos na biblioteca antes de soar a serea para xa a
primeira hora representar os contos “Os difuntos falaban castelao”
e “Viña do alén!” da obra de Ánxel Fole Á
lus do candil e pouco a pouco íase ocupando
a nosa biblioteca con alumnado da ESO. Nas primeiras funcións faltou
Estíbaliz, xa que estaba examinándose do carné, que por certo
aprobou e foi substituída por Dores… Estabamos nerviosas, pero a
medida que entrabamos en acción a tensión ía deixando paso ao
disfrute… un día entretido, disfrutando como nenas.
Bárbara Fernández
Ao comezo de cada
actuación atacábanos os nervios, polo menos a min, pero a medida
que nos iamos metendo no papel, ían desaparecendo. A verdade é que
en cada unha das funcións démonos conta de que a xente o pasaba moi
ben e que disfrutaban co que faciamos. Foi unha boa experiencia que
espero que repitamos proximamente.
Claudia López
Levanteime da sesta e o
primeiro que se me pasou pola cabeza foi “non quero ir”. Amañeime
e preparei as cousas de mala gana, pero ao chegar a Biblos cambiou a
cousa: foi entrar e notar un ambiente novo para min, novas sensacións
que me fixeron cambiar de opinión inmediatamente. Estaba algo
nerviosa, pero eran nervios bos.
Estíbaliz Seoane
O pasado 30 de outubro
foi a nosa primeira representación diante do público. Comezamos moi
forte e con moitas ganas. Eran dous contos de medo que máis que medo
foron motivo de risa. Dúas boas historias de Ánxel Fole que
comezamos como unha diversión e acabamos compartíandoas con outros.
Non sei como o pasarían coa nosa interpretación, pero eu polo menos
disfrutei como unha nena.
Inma Couceiro
Primeiro representamos
para o alumnado de 1º e logo de 2º da ESO e a verdade é que o
pasei moi ben. Logo, ás 7:30 tiñamos que estar en Biblos para
coñecer o espazo e como distribuírnos nel. Eu xa pensara que esa
última función das 8 da tarde non me ía costar facela, pero en
canto chegou a hora da verdade púxenme dos nervios, máis que nas
outras dúas; pero a miña conclusión final é que sen dúbida
repetiría.
Laura Lendoiro
Pola tarde fixemos a
última actuación do día, esta vez na librería Biblos. Alí
xogabamos con desventaxa porque non coñecíamos o espazo, pero a
verdade é que non nos costou moito adaptarnos.
Ao principio a min a
idea de actuar para un público non me gustaba moito, de feito ata
pensei en non facelo; pero a verdade é que teño que recoñecer que
se non participara agora mesmo estaría arrepentida porque o pasei
moi ben e rin moito durante os ensaios e nas tres funcións.
Nerea Costoya
😎😎😎 
