Rosalía máis viva ca nunca

Así a sentimos nos nosos corazóns este luns, 25 de febreiro, na nosa biblioteca.

Rosalía voz, cando alumnos e alumnas do centro recitaban:
“Tecín soia a miña tea,
sembrei soia o meu nabal(...)”

“Non me olvides, queridiña,
se morro de soidás...
tantas leguas mar adentro...
¡miña casina, meu lar!”

“Castellanos de Castilla,
tratade ven aos gallegos;
cando van, van como rosas,
cando vén, ven como negros (...)”

Rosalía canto, cando os instrumentos e as voces se unían en:
“Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa (...)

(Tamén podedes escoitar está canción aquí)

Rosalía remozada, cando Monse nos dramatizou a súa vida:
“Nacín tal día como o de onte, hai xa moitos anos, un 24 de febreiro de 1837 (...)”

Rosalía madura, na interpretación de Dores:
“Algúns creron que a miña tristura tiña que ver coa orixe bastarda e sacrílega; pero non é certo, os golpes serían duros e chegarías despois. Escoitade....(...)”

Que mellor día que o de Rosalía para comezar a andaina deste blogue, non credes?

BubbleShare: Share photos - Play some Online Games.