Parábola dos cegos (1568)Só se pode agardar a desgraza cando un ciego guía outro cego. Esta parábola da Biblia é a que ilustra Brueghel neste cadro. Unha ringleira de cegos, grotescos, ridículos, séguense uns aos outros, cos ollos secos e as cabezas en alto. O primeiro, o xefe, xa caeu no río, mentres o segundo está a piques de seguilo. A cegueira humana á que se refire Brueghel é de natureza moral e non agarda nada bo dos demais. (Artehistoria)
Ensayo sobre la ceguera (1995)
Un home parado ante un semáforo en vermello queda cego de súpeto. É o primeiro caso dunha "cegueira branca" que se expande de xeito fulminante. Internados en corentena ou perdidos na cidade, os cegos terán que enfrontarse co que existe de máis primitivo na natureza humana: a vontade de sobrevivir a calquera prezo.
José Saramago obríganos a parar, pechar os ollos e ver. Recuperar a lucidez e rescatar o afecto son dúas propostas fundamentais dunha novela que é, tamén, unha reflexión sobre a ética do amor e a solidariedade.
A ciegas (2008)Dirixida por Fernando Meirelles (El jardinero fiel) e baseada no libro Ensayo sobre la ceguera.
A rodaxe comenzou en xullo de 2007. Fieis ao desexo de Saramago de que a película, igual que a novela, estivese ambientada nunha cidade non identificada que achegue unha universalidade atemporal, foi rodada en tres países diferentes, sen que sexan identificables. A meirande parte dos exteriores do principio foron rodados en São Paulo, a cidade natal de Meirelles. A parte central da película, ambientada no psiquiátrico convertido en campo de corentena, rodouse no antigo cárcere de Guelph (Canadá); e o clímax, que se desenvolve na paisaxe arrasada dunha metrópole dominada polo caos, foi rodado en São Paulo e Montevideo. (Zinema)
No hay comentarios:
Publicar un comentario